En dus ging Klompmaker bij zichzelf te rade. Hij merkte dat vooral na het avondeten zijn huid nogal broeierig aanvoelde. Wat volgde was een uitgebreid voedselexperiment.
De boomgaard achter zijn huis bood uitkomst. Het dagelijkse lapje vlees verruilde Klompmaker voor maaltijden met veel fruit en weinig eiwitten. Dat bleek te werken. Helemaal toen veel later zijn toenmalige vriendin de tip gaf rauw voedsel te eten. Binnen twee weken was zijn huid brandschoon.
Samen schreven ze er een boek over en publiceerde hun voedseldieet, het Wai-dieet, op internet. Het project was af, maar tevreden was hij nog niet. Klompmaker: “Als je zoiets op internet zet, moet je wel eerst weten of het dieet voor iedereen verantwoord is.” En dus dook hij de boeken in om uit te zoeken of het Wai-dieet alle benodigde voedingselementen bevat. Eén belangrijke voedingsstof bleek in het dieet te weinig aanwezig: calcium.
Gewoon de gebruikers van het Wai-dieet een dagelijks glas melk aanbevelen, zou je denken. Maar Klompmaker nam daar geen genoegen mee en vroeg zich af of die extra calcium nou wel echt nodig is. “Ik wist inmiddels dat de Homo erectus van anderhalf miljoen jaar geleden ook alleen maar rauw voedsel at, zonder melk. Die werd één meter tachtig lang en bleek over prima botten te beschikken. Dat vond ik vreemd. Want waarom hebben we dan nu opeens zoveel calcium nodig?”

Het antwoord op die vraag werd een fascinatie, misschien wel een obsessie voor de Amsterdamse ober. En vanaf dat moment besteedde Klompmaker jaar in jaar uit, avond aan avond, elk vrij uur aan een studie op internet naar de werking van botten. Overdag in de horeca, ’s avonds achter de computer. Langzaam vielen de puzzelstukjes uit de vele wetenschappelijke artikelen die hij raadpleegde, in elkaar.
Klompmaker stortte zich op het onderzoek naar de ziekte osteoporose, beter bekend als botontkalking. Eerst zocht hij uit waar in de wereld het fenomeen van broze botten, waardoor vooral oudere mensen snel een botbreuk oplopen, het meeste voorkomt. Opvallend genoeg bleek osteoporose in Afrikaanse en Aziatische landen, waar men nauwelijks calciumrijke melkproducten consumeert, relatief onbekend. Al gauw kwam Klompmaker erachter dat juist in Nederland, waar we grofweg een liter aan zuivelproducten per dag consumeren, osteoporose een groot probleem is. Zo breken in ons land jaarlijks ruim 83 duizend mensen een skeletdeel als gevolg van de ziekte.
“Dat was de eerste aanleiding om te twijfelen aan de algemene opvatting dat we extra calcium nodig hebben om botontkalking te voorkomen”, zegt Klompmaker. Maar hij ging nog een stap verder en keek ook naar de gemiddelde botdichtheid. “Het bleek dat in landen waar de meeste melk wordt gedronken, de botten het dikste zijn. Dan ga je toch nadenken: want hoe kan het dat we in Nederland de meeste melk drinken, de sterkste botten hebben, en dat hier toch de meeste gevallen van osteoporose voorkomen?”

Een onderzoek naar de levenslange invloed van calcium op de gezondheid van botten bleek niet te bestaan. En dus ontwikkelde Klompmaker zijn eigen theorie. “Het rare is dat de dikste botten op oudere leeftijd het zwakste zijn. Hoe dikker de botten, hoe meer calcium ze om moeten zetten om zo dik te blijven. Osteoporose is in mijn theorie daarom niet een tekort aan calcium, zoals doorgaans wordt aangenomen, maar een tekort aan vermogen om die calcium op te slaan. Je lichaam heeft zo’n grote dosis helemaal niet nodig. Het put de botten juist uit. Je botten draaien overuren om die hoeveelheid te kunnen verwerken. Hoe meer we binnen krijgen, des te harder het lichaam probeert er zo weinig mogelijk van op te nemen.”
Als Klompmakers theorie klopt, zou het betekenen dat de huidige medicatie, gericht op het sterker maken van botten door toevoeging van extra calcium, niet werkt. “Integendeel, ik denk dat je de botten daarmee juist verder uitput. Zie het als een auto: die gaat ook langer mee als je rustig rijdt. Genezing van osteoporose is niet mogelijk, maar met een lager calciumgebruik kun je het proces van botontkalking vertragen.”
Gestimuleerd door Prof. dr. Hans Dehmelt, winnaar van de Nobelprijs voor natuurkunde in 1989, wist Klompmaker zijn theorie te publiceren in het gerenommeerde wetenschappelijke tijdschrift Medical Hypotheses..

Sindsdien mailt hij met professoren uit de hele wereld over zijn bevinding. “Ze gaan er allemaal van uit dat ik dokter of professor ben. Ik laat ze maar geloven, want als ik zeg dat ik ober ben, nemen ze me niet meer serieus. Liegen doe ik niet. Ik zeg gewoon ‘groetjes Thijs’, dat doen zij ook.”
De reacties uit de medische wereld op zijn bevinding variëren van buitengewoon geïnteresseerd tot ronduit agressief. “Er is wel eens gezegd dat ik niet goed bij mijn hoofd ben.” Het heeft volgens Klompmaker alles te maken met de manier waarop wetenschap doorgaans bedreven wordt. “In die wereld spreekt iedereen elkaar voortdurend tegen. En allemaal hebben ze, vanuit hun eigen specialisme bezien, gelijk. Maar omdat al die wetenschappers zó bezig zijn met hun eigen deelgebied, overzien ze het grote plaatje niet meer. Ze zijn eigenlijk té specialistisch.”
Dat is volgens Klompmaker nou net de reden waarom hij als Amsterdamse ober door kon dringen tot het domein van de medische wetenschap. “Het is gewoon logisch nadenken en niet aan het onderwerp vast zitten. Iemand van buitenaf stelt toch andere vragen. Ik heb gemerkt dat als ik professoren met eenvoudige vragen ergens over doorzaag, ze al gauw de draad kwijtraken.”
Ook het fanatisme om gelijk te krijgen speelt volgens Klompmaker een belangrijke rol bij zijn bevinding. “Ik ben een lastig persoon. Als een collega denkt dat zíjn koffie verkeerd beter is dan de mijne, moet hij dat goed kunnen uitleggen. Lukt hem dat niet, dan probeer ik hem te overtuigen van mijn gelijk. Ik ben nu eenmaal eigenwijs, altijd geweest. Maar dan moet je dat wel kunnen onderbouwen.”
Natuurlijk, Klompmaker had best kunnen gaan studeren. Maar ook daar was hij te eigenwijs voor. “Mijn geschiedenisleraar zei een keer: ‘probeer zelf na te denken, want de geschiedenis wordt altijd vertelt door de overwinnaar. En die heeft niet altijd gelijk.’ Studeren was niets voor mij; ik hou er niet van om alles van de overwinnaar voorgekauwd te krijgen. Je ziet het in de wetenschap: iedereen zit opgesloten in het overheersende paradigma.”

Klompmaker mag dan eigenwijs zijn, zijn gelijk zal wel eerst bewezen moeten worden. Daartoe wil hij op muizen gaan uittesten wat er gebeurt als ze een leven lang veel of juist weinig calcium krijgen toegediend. Een sponsor voor het 60 duizend euro kostende project is inmiddels gevonden. Maar de juiste wetenschappers om het onderzoek mee uit te voeren nog niet. En dat zou nog best eens lastig kunnen worden. “Tot nu toe vinden wetenschappers het onderzoek interessant, maar past het niet binnen hun eigen specialisme.”
Ondertussen blijft Klompmaker dan ook gewoon werken op het Rembrandtplein. Hij vind het nu eenmaal leuk om met mensen te werken. En bovendien, rijk worden zit er toch niet in. “Als mijn theorie klopt, is het advies om geen zuivelproducten en calciumpillen te nemen, en vooral geen medicatie. Dan is de oplossing dus gratis.”

Het Wai-dieet is te vinden op internet: www.FreeAcneBook.com

Tekst: Freek Schravesande
Foto: Johannes Abeling